Dag 1, Het vertrek

Vertrek naar ColombiaDag 1, Het vertrek

Beste allemaal,

Maandag 18 november was onze vertrekdag. Via Londen en Miami zouden we ’s-avonds in Medellin arriveren voor het tweejaarlijks werkbezoek aan Colombia. Bram van Os en Nico Hoek als bestuursleden van Stichting Kinderen in Colombia. Dit jaar reizen ook Els, de moeder van Bram, en Yoeri, de zoon van Nico, mee. Belangrijk om te vermelden is dat zij dit op eigen kosten doen. Ze willen graag de projecten en de nood in een ander deel van  de wereld zien.
Vanwege de vlucht om 7.40 uur naar Londen moesten we om ongeveer 4.30 uur op Schiphol zijn. Altijd weer een uitdaging op dit tijdstip!!  Nico en Yoeri werden door Petra en Alex weggebracht. Bram en Els door Douwe. Respect voor de wegbrengers, want die moeten ook maar vroeg uit hun mandje.
Dit jaar hebben we ons niet laten foppen door  het zgn. Esta-formulier. Door het elektronisch invullen en uiteraard betalen van dit formulier krijg je toegang tot de U.S. En dat is wel handig als je via Miami vliegt J. Twee jaar geleden was Nico vergeten dit aan te vragen, waardoor dit nog even snel op Schiphol moest. Toen geen stress voor Bram maar wel voor Nico J .
Het inchecken ging snel. We zaten op alle vluchten bij elkaar. Dus dat was super.
Onze koffers zouden in Miami het vliegtuig uitgaan, we moesten ze alleen maar even terug op de lopende band leggen zodat ze weer het juiste vliegtuig in zouden gaan………….
Dit waren de woorden van de stewardess.
Na afscheid te hebben genomen van onze toppers Douwe, Petra en Alex zijn we door de douane gegaan. De reis kon beginnen!!!
Na de opkikker van een heerlijke koffie vertrokken we om 7.40 uur naar Londen. Gezien de lengte van de vlucht, een klein uurtje, bijna niet de moete om in te stappen. Maar ja, als je het water over wilt moet dat toch per vliegtuig.
De route langs de douane etc. ging lekker snel. Ook hier nog een opkikker van koffie genomen voor de lange reis van 9 uur en 15 minuten naar Miami. We vertrokken ook nu op schema!! We vertrokken om 9.45 uur en kwamen om 19.00 uur plaatselijke tijd aan. Toen maar de horloges terugzetten naar 14.00 uur, dan heb je tenminste wat aan je dag. De vlucht ging probleemloos, geen turbulentie o.i.d. Lekker eten aan boord en af en toe een lekker drankje ;-). Dan kom je de vlucht wel door.
Na aankomst in Miami begint de uitdaging pas. Twee jaar geleden dachten we bij de immigratiedienst een aardig oud mannetje uitgekozen te hebben. Achteraf bleek dit de meest lastige van allemaal te zijn. We lieten het nu maar over ons heen komen. Er stond al een lekkere lange rij waar we bij aan mochten sluiten. Volgens Yoeri was hier de wachttijd van de attractie langer dan in De Efteling. Na ruim een uur waren we aan de beurt om door de douane te gaan. We werden vriendelijk aangesproken en de nodige vragen werden op een vriendelijke manier gesteld. Er werd uiteraard gevraagd wat we gingen doen in Colombia. De douanier was zeer geïnteresseerd in het werk wat wij als stichting mogen doen, vandaar dat Bram en Els die de douane al gepasseerd waren even op ons moesten wachten. De douanier sloot af met de woorden: “ga door met het mooie werk dat jullie doen”.
Daarna richting lopende band voor onze koffers. Dit was namelijk op Schiphol gezegd. Alleen even de koffers weer op de band leggen. Nou, na een half uur nutteloos te hebben gewacht, toch maar even een medewerker van British Airways aangesproken. Deze persoon gaf aan dat de koffers rechtstreeks naar het andere vliegtuig zouden gaan. Dat was mooi!!
Els gaf aan dat de overstaptijd van 3,5 uur niet overdreven is als je in Miami landt. Aangezien we al bijna 2 uur bezig waren na de landing om de US in te komen was dit de enige juiste conclusie.
Aangezien we toch wel een beetje flauw waren geworden besloten we om iets lekkers te gaan eten met een heerlijk koud biertje erbij………..
De Ierse Pub was een mooie plek, gezellig ingericht en Bram had al snel 4 barkrukken gevonden. De topper!! Er werden patat, tosti en 4 heerlijke Ierse biertjes besteld. En toen begon de traumatische ervaring van Yoeri J. In Nederland mag je al bier op je 16e. Maar………….this is America!!! De grens ligt daar op 21 jaar en geen dagje eerder. Toen de biertjes op de bar werden gezet zag je de twijfel al bij de barkeeper. Hij moest toch de ID van Yoeri vragen. Tja, dat werd dus geen biertje. De barkeeper vond dit erg vervelend. Nadat het eerste glas cola leeg was, kreeg Yoeri een gratis tweede glas. Zo zie je maar, vrienden zijn snel gemaakt.
Bram was inmiddels in gesprek geraakt met een vrouw aan de bar. De vrouw vroeg of wij uit Nederland kwamen. Dat kon ze horen aan de uitspraak. Bleek dus dat ze ook al in Nederland was geweest. Verder vroeg ze wat wij in Colombia gingen doen. Bram heeft dus mooi kunnen vertellen over de stichting. Deze vrouw was net teruggekeerd uit Cuba. Daar is ze betrokken bij een huis/stichting waar kinderen met het Down-syndroom wonen. Ze had ook nog een mooie tekening bij zich die door een van de bewoners was gemaakt. Het was een aangenaam gesprek.
Hierna was het tijd om de laatste kilometertjes te gaan vliegen richting Medellin, Colombia. We keken er alle vier erg naar uit. De lange reis begon zijn tol te eisen, we waren alle vier al aardig moe.
Om 17.45 uur plaatselijke tijd vertrokken we richting Colombia!!! Na wederom een super relaxte vlucht landden we om 20.45 uur. Toen weer de gebruikelijke douaneformaliteiten. Ook hier ging alles meer ontspannen dan de vorige reizen. En toen op naar de koffers………….Altijd weer een spannend moment. En jaar hoor, na even gewacht te hebben hadden we alles compleet. En dan op weg naar de uitgang. Altijd weer een mooi moment. Je weet dat daar een geweldige vent, onze contactpersoon Fausto, met een brede grijns staat te wachten. We de uitgang door, maar zagen geen Fausto. Komt ineens Federico (de neef van Fausto en onze tolk) achter een groepje mensen op Bram afgerend. Surprise!!!!!!!!!!! Na de nodige omhelzingen en zoenen zijn we bij Fausto in de auto gestapt. Fausto was er uiteraard ook, maar zat in de auto te wachten. Bram en Els gingen met Federico in een taxi richting ons hotel. Yoeri en Nico reden met Fausto mee. Fausto was zo enthousiast dat hij bij de eerste rotonde na het vliegveld al de verkeerde afslag nam. Maar dit werd snel hersteld J. Rondje van de zaak zei hij. Onderweg keken we onze ogen uit. Vooral Yoeri, die de eerste keer in Colombia is, moest erg om het gedrag in het verkeer lachen. Verder zie je de gekste dingen. Een jongen van ongeveer 15 die op zijn achterwiel van de motor ongeveer 100 meter op de doorgaande weg rijdt. Fietsers die je inhalen in de afdaling van een weg waar je met de auto maar 50 mag. Ze reden ongeveer 60!!! Maar wel met een helm op, dat scheelt J. Om met de woorden van Fausto te spreken: ‘this is Colombia!!”
Als je richting Medellin rijdt is het altijd een geweldig gezicht om zoveel miljoenen lichtjes tegen de berghellingen te zien. Yoeri was er ook erg van onder de indruk. Een stad met ruim 2 miljoen inwoners.
Na aankomst in het hotel hebben we uiteraard met hulp van Fausto ingecheckt. Daarna hebben we gezellig met Fausto en Federico wat gedronken en het weekschema doorgenomen. Afgesproken werd dat we vandaag (dinsdag) om 11.00 uur een bespreking hebben. Daarin wordt door Fausto een uitleg en verantwoording gegeven van de uitgaven van de diverse projecten. Daarna zullen we wat toeristische plekken in en rondom Medellin bezoeken.
Om 0.00 uur zochten we onze kamers op. Na een reisdag van ruim 24 uur was het welletjes.

Heel veel groeten vanuit Colombia!

Bram en Nico

4 Reacties
  1. We hebben er even op moeten wachten maar het is fijn om jullie verslag te lezen. Wel afkicken Yoeri of zijn er in Colombia andere regels voor drankgebruik;-)

  2. Prachtig verhaal, fijn dat jullie reis goed verlopen is.

  3. Mooi begin van de reis 😉

  4. Volgende keer folders meenemen, jullie komen zoveel mensen tegen…..?

Laat een reactie achter