Dag 1: de heenreis

Beste allemaal,

Vrijdag 25 november 2011 zijn we begonnen aan ons werkbezoek. Na alle voorbereidingen te hebben getroffen kon er niets fout gaan. Dachten we….

Bram was al om 4.00 uur van huis gegaan. Zijn vriend Reinier heeft hem op station Almere afgezet. Vandaar zou Bram richting Schiphol met de trein verder reizen.

Nico werd weggebracht door Petra en zijn jongste zoon Alex. Na om 5.00 uur van huis te zijn gegaan werd Schiphol om 5.30 uur bereikt. Bram kwam met de trein aan om 5.35 uur. Dus we waren lekker op tijd. Het vliegtuig vertrok nl. om 7.30 uur.

Bij het inchecken werd gevraagd om een zgn. ESTA formulier. Dit is een visum om de USA in te kunnen komen.

De dame achter de balie kon aan onze blikken zien dat wij zo´n formulier niet hadden. De mededeling die ze had was: “zonder ESTA formulier kunt u niet vertrekken”. Daar sta je dan..

Alles goed voorbereidt en dan misschien niet mee kunnen met het vliegtuig. Volgens Cheaptickets was een visum ook niet nodig……..

Maar zei ze:”u kunt 50 meter verder via een computer zo´n formulier aanvragen, en met creditcard betalen. Maar let wel op. Over 1 uur gaat de incheckbalie dicht.”

Bram en ik naar de computer. Daar aangekomen stond er al een wat ouder echtpaar te tobben. Ik vroeg of het lang duurde om het ESTA formulier in te vullen. Het antwoord was: “ wij staan hier al een uur.” Dat schiet lekker op dacht ik. Wij hebben nog 1 uur. Maar de altijd rustige Bram zag het als een uitdaging. Hij zei: “het komt goed Hoekie. Dit gaat ons lukken.”

Na wat getob met één van de computers hadden we na een half uur de codes om de USA in te kunnen.

Na afscheid te hebben genomen van Petra en Alex konden we inchecken. Dit ging nu voorspoedig.

De koffer zou niet meer van de band gehaald hoeven te worden tijdens de tussenstops. We moesten op advies van de dame achter de balie wel in Miami kijken of de koffer uit het vliegtuig was gehaald. Als dat zo was dan moesten we ook weer opnieuw inchecken in Miami.

Daarna door de douane naar de vertrekhal. De eerste vlucht was naar Londen. We vertrokken precies op tijd om 7.30 uur. Na 1 uur landden we in Londen. Daarna was het wachten voor de volgende vlucht naar Miami. Na lekker te hebben ontbeten kon de lange vlucht van 9 uur naar Miami beginnen.

Het vliegtuig vertrok om 9.45 uur richting Miami. Na een rustige vlucht landden we om 14.30 uur plaatselijke tijd in Miami. Om 17.30 uur zou het volgende vliegtuig vertrekken voor de laatste vlucht van 3 uur naar Medellin.

Om door de douane de USA in te komen is nog een hele happening. Een ingevuld formulier met o.a. je persoonsgegevens en je bestemming inleveren, vingerafdrukken en een mooie foto (zonder bril en glimlach). Appeltje eitje zou je denken. Maar… deze keer niet voor Bram. Het bleek dat de bestemming niet was ingevuld. En het woord: “transit” ontbrak. Op een “allervriendelijkste” manier werd Bram door deze man te woord gestaan. Hij moest de twee woorden maar gaan invullen en opnieuw achteraan in de rij aansluiten. En de rij was niet kort………….

De tweede poging ging nog niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk konden we richting de lopende band waarop de bagage uit het vliegtuig komt.

Na een kwartier gewacht te hebben op de koffer van Nico (Bram heeft alles in zijn handbagage!!!)  was er nog steeds geen koffer. Alle koffers waren al van de band af, en de band stopte ook met draaien. Daar sta je dan zonder koffer. Dan maar aan een aardige dame vragen of de koffers nog komen. Op mijn sticker van de bagage kon ze zien dat de koffer van Amsterdam naar Medellin niet op de lopende band komt maar rechtstreeks weer het vliegtuig voor de volgende vlucht in gaat. Pfff, dat was een opluchting. Zonder schone kleren is ook niet alles….

Om 17.30 uur vertrokken we voor de laatste vlucht van 3 uur naar Medellin. We waren allebei aardig moe. Maar het vooruitzicht van het weerzien met onze geweldige contactpersoon Fausto vergoedde alles.

Ook deze vlucht ging super. Na ruim 3 uur landden we om 20.45 uur in Medellin. Nu nog door de immigratie en de koffer oppikken. Dit duurde nog best lang. Maar ik had mijn koffer al zien staan, dus ik was al gerustgesteld.

Na de douna kwamen we in de ontvangsthal. En daar stond Fausto al met een brede grijns op het gezicht te zwaaien. Na een hartelijke begroeting zijn we na een rit van drie kwartier in het vertrouwde hotel aangekomen. Eén van de personeelsleden herkende ons direct. En om aan te geven dat wij inmiddels bekend zijn, merkte hij bij Bram op dat hij nu een bril heeft. Mooi he!

Na het inchecken zijn we heerlijk gaan slapen. Daar waren wij allebei wel aan toe na een lange dag reizen.

Hartelijke groeten,

Bram en Nico